در عصر حاضر، شاهد وفور مراسمات گوناگونی نظیر جشنواره‌ها، بزرگداشت‌ها، نشست‌های تخصصی و همایش‌ها در تبریز هستیم. این تعدد در نگاه اول می‌تواند نشانه‌ای از پویایی و تحرک اجتماعی تلقی شود. با این حال، باید توجه داشت که افزایش کمی این مراسم‌ها همواره به معنای افزایش کیفیت و اثربخشی آن‌ها نیست؛ بلکه در بسیاری از موارد، نتیجه‌ای جز اتلاف وقت مخاطبان و رزومه‌سازی‌های سطحی برای برگزارکنندگان به بار نمی‌آورد.

شواهد متعددی گویای این واقعیت تلخ است. بررسی سطح کیفی برنامه‌های برگزار شده طی یک سال گذشته در تبریز نشان می‌دهد که بسیاری از آن‌ها فاقد محتوای غنی و ارزشمندی هستند که ارزش صرف چندین ساعت وقت را داشته باشند. درج اسامی مهمانانی که هرگز در مراسم حضور پیدا نمی‌کنند، این شائبه را در اذهان مخاطبان ایجاد می‌کند که هدف اصلی، صرفاً تبلیغ و ترغیب مخاطبان به حضور در برنامه بوده است. دعوت همزمان یک مسئول به چندین برنامه که طبیعتاً امکان حضور در تمامی آن‌ها وجود ندارد، او را ناگزیر به اولویت‌بندی و انتخاب گزینشی مراسم‌ها می‌کند که این امر، ناخواسته به بی‌ارزش جلوه دادن برخی برنامه‌ها در مقایسه با سایرین منجر می‌شود. همچنین، پایین بودن سطح کیفی سالن‌ها از نظر امکانات فنی نظیر تصویر، نور، صدا و تهویه، مزید بر علت شده و باعث می‌شود که مخاطب پس از شرکت در یکی دو مورد، از حضور در سایر مراسم‌ها صرف‌نظر کند؛ چرا که تجربه‌ای جز اتلاف وقت و انرژی عایدش نخواهد شد.

متاسفانه، بسیاری از برنامه‌ریزان، کمیت را بر کیفیت ترجیح می‌دهند و توجه چندانی به این موضوع ندارند که آیا برنامه‌هایشان از غنای محتوایی کافی برخوردارند و آیا می‌توانند خشتی بر بنای فرهنگ جامعه بیفزایند یا خیر.

وقتی تعداد مراسم‌ها زیاد باشد، مخاطبان دچار سردرگمی شده و نمی‌توانند تمرکز کافی بر روی هیچ‌کدام از آن‌ها داشته باشند. این امر منجر به کاهش اثربخشی و بازدهی کلی مراسم‌ها می‌شود. با افزایش تعداد مراسم‌ها، فرصت کافی برای برنامه‌ریزی و اجرای دقیق و باکیفیت آن‌ها وجود نخواهد داشت. این امر منجر به افت کیفیت محتوا، سخنرانان، و سایر جنبه‌های مراسم می‌شود.

از سویی برگزاری مراسم‌های متعدد نیازمند صرف منابع مالی، انسانی و زمانی است. اگر این منابع به درستی مدیریت نشوند، می‌تواند منجر به اتلاف آن‌ها و عدم دستیابی به اهداف مورد نظر شود.

بعلاوه شرکت مداوم در مراسم‌های مختلف می‌تواند باعث خستگی و بی‌انگیزگی مخاطبان شود. این امر منجر به کاهش مشارکت و استقبال از مراسم‌های آینده می‌شود.

وقتی هر رویدادی با عنوان «مراسم» برگزار شود، ارزش و اهمیت مراسم‌های واقعی و مهم کمرنگ شده و مخاطبان دیگر تمایزی بین آن‌ها قائل نمی‌شوند.